言论集
伊党相同语言为何也分裂/范文博(言论)
13
9 月
9 月
伊党相同语言为何也分裂
全国人民讲同一种语言，国家就会和谐没有斗争了？伊斯兰党署理主席端依布拉欣日前提出，“各族应说一种语言，即马来语，以巩固国民团结并避免猜疑”的主张，其含义便是与之雷同。的确，我们从表面上来看，这种建议是有助于各族之间的沟通与和谐，但从历史及现实角度来看，这种说法其实忽略了深层的社会问题。
我们必须明白一点，语言的统一与否，并不是决定各族关系和谐的关键，猜疑的根源更多来自于信任的缺乏，而不是来自于不相同的语言。
现实的历史轨迹告诉我们，世界上许多单一语言和种族结构简单的国家，也同样会面对团结与沟通问题。此种情况亦印证了一点，那就是语言方面的差异，并不是导致猜疑和不信任的主要因素。以我国马来西亚为例，作为一个多元文化、多语言的国家，马来语、华语和淡米尔语在各族间的使用由来已久，各族之间的协调合作，从来就不曾因为语言关系，而构成任何根本性的挑战。
我们可以这么说，在马来西亚，语言多样性从来就不是造成猜疑或冲突的主要源头。实际上，不少国家的成功经验表明，语言多样性反而可以促进文化丰富和包容，推动各民族间的相互尊重。
至于端依布拉欣所提出的，各族因语言差异而产生猜疑的论点，是明显忽视了信任才是社会和谐的根本。猜疑的产生通常源于彼此之间的不信任，而这种不信任往往与历史积怨、社会不平等、政治经济资源分配不公等结构性问题密切相关。而语言在这些事件中，只是“客观和不介入”地扮演沟通工具。
因此，即便是翻译方面的误导，语言在这种情况下也仅仅是表象问题。而且就算所有人都使用相同的语言，但如果彼此之间缺乏足够的信任和理解，猜疑将是依然存在。“存在猜疑”的问题内核，完全在于各族群之间，是否能够创建起基于平等、尊重和包容的社会关系。这绝对不是简单地通过语言统一，就可以轻易解决复杂的社会问题。
况且我们身处网络时代，语言差异早已经不再是沟通障碍。随着翻译技术的不断进步和普及，各种语言的实时翻译和交流变得便捷。无论是通过文本输入，还是语音即时翻译，人们都可以轻松跨越语言的障碍进行沟通；同时也不存在翻译员私心窜改原来语言内容的问题。在这样的时代背景下，强调语言统一反而显得不合时宜。
其实端依布拉欣心里是明白的，和平团结的根本就在于坦诚相待。如果单纯的讲相同的语言，就可以化解猜疑，那么巫统和伊斯兰党就不会闹分裂，更不会出现什么四六精神党、公正党、诚信党了。
各族之间的团结需要创建在平等对话、相互包容的基础上，而不是成天阴阳怪气，说一套做一套的。倘若相处之道如此这般，即便大家都讲相同的语言，却没有相应的坦诚动作，要真的消除猜疑，也只会是一厢情愿之说。
事实上，通过开放的沟通渠道，让彼此真正相互了解，才是不产生猜疑的唯一途径。反之，语言的多样性可以成为加强团结的桥梁。我们应该持有正确的态度，把语言的丰富性和多样性，视为一种文化遗产，而不是社会分裂的潜在威胁。
PAS: Same Language, Yet Still Divided
Will a nation be harmonious and free of conflict if everyone speaks the same language? PAS Deputy President Tuan Ibrahim recently proposed that “all races should speak one language, which is Malay, to strengthen national unity and avoid suspicion.” This suggestion implies that unity is simply about speaking the same language. On the surface, such a proposal might seem beneficial for communication and harmony between different races. However, from both a historical and practical standpoint, this view overlooks deeper social issues.
We must understand one thing: whether or not there is language uniformity is not the key to harmonious inter-racial relations. The root of suspicion often stems from a lack of trust, not from differences in language.
Historical realities show us that many countries with a single language and a simple ethnic structure also face problems with unity and communication. This proves that language differences are not the primary cause of suspicion and distrust. Take Malaysia as an example: as a multicultural and multilingual nation, Malay, Chinese, and Tamil have long been used among different ethnic groups. Coordination and cooperation between these groups have never faced fundamental challenges due to language issues.
In Malaysia, it’s safe to say that linguistic diversity has never been the main source of suspicion or conflict. In fact, the success stories of many countries demonstrate that linguistic diversity can enhance cultural richness and inclusiveness, fostering mutual respect among different ethnicities.
Tuan Ibrahim’s claim that language differences lead to suspicion clearly ignores the fact that trust is the foundation of societal harmony. Suspicion usually arises from a lack of trust, which is often tied to historical grievances, social inequalities, and the unfair distribution of political and economic resources. Language, in this context, is merely a neutral tool for communication.
Even in cases of mistranslation, language is merely a superficial issue. And even if everyone speaks the same language, if there is a lack of trust and understanding, suspicion will still remain. The core issue of suspicion lies in whether different ethnic groups can establish social relationships based on equality, respect, and inclusion. Complex social problems cannot simply be resolved through language uniformity.
Moreover, in today’s digital age, language differences are no longer a significant barrier to communication. With the advancement and widespread use of translation technology, real-time translation and communication across languages have become convenient. Whether through text input or instant voice translation, people can easily overcome language barriers to communicate, without the risk of biased translation. In this context, emphasizing language uniformity seems outdated.
Tuan Ibrahim surely understands that the foundation of peace and unity lies in sincerity. If simply speaking the same language could eliminate suspicion, then UMNO and PAS wouldn’t have split, nor would the parties like Bersatu, PKR, or Amanah exist today.
Unity among ethnic groups must be built on equal dialogue and mutual acceptance, not through hollow promises or contradictory actions. If the relationship between groups is not sincere, even if everyone speaks the same language, eliminating suspicion will remain a distant hope.
In truth, open communication channels, where people genuinely understand each other, are the only way to prevent suspicion. Conversely, linguistic diversity can be a bridge to strengthen unity. We should adopt the right mindset, viewing linguistic richness and diversity as a cultural heritage, rather than a potential threat to social cohesion.
PAS: Bahasa Sama, Tapi Masih Berpecah
Adakah sebuah negara akan menjadi harmoni dan bebas daripada konflik jika semua orang bercakap bahasa yang sama? Timbalan Presiden PAS, Tuan Ibrahim baru-baru ini mencadangkan bahawa “semua kaum harus bercakap satu bahasa, iaitu bahasa Melayu, untuk mengukuhkan perpaduan nasional dan mengelakkan kecurigaan.” Cadangan ini membayangkan bahawa perpaduan hanya berkaitan dengan bahasa yang sama. Secara luaran, cadangan seperti ini mungkin kelihatan bermanfaat untuk komunikasi dan keharmonian antara kaum, tetapi dari sudut sejarah dan realiti, pandangan ini sebenarnya mengabaikan isu-isu sosial yang lebih mendalam.
Kita harus memahami satu perkara: sama ada terdapat keseragaman bahasa atau tidak, ia bukanlah kunci kepada hubungan harmoni antara kaum. Punca kecurigaan lebih banyak berpunca daripada kekurangan kepercayaan, dan bukan kerana perbezaan bahasa.
Sejarah realiti memberitahu kita bahawa banyak negara dengan satu bahasa dan struktur etnik yang mudah juga menghadapi masalah perpaduan dan komunikasi. Keadaan ini membuktikan bahawa perbezaan bahasa bukanlah penyebab utama kecurigaan dan ketidakpercayaan. Contoh yang jelas ialah Malaysia: sebagai sebuah negara yang berbilang budaya dan berbilang bahasa, bahasa Melayu, Cina, dan Tamil telah lama digunakan dalam kalangan pelbagai kaum. Penyelarasan dan kerjasama antara kaum tidak pernah menghadapi cabaran mendasar kerana isu bahasa.
Di Malaysia, kita boleh mengatakan bahawa kepelbagaian bahasa tidak pernah menjadi punca utama kecurigaan atau konflik. Malah, kejayaan banyak negara menunjukkan bahawa kepelbagaian bahasa boleh memperkayakan budaya dan mendorong penerimaan, memupuk rasa hormat antara kaum yang berbeza.
Hujah Tuan Ibrahim bahawa perbezaan bahasa menyebabkan kecurigaan jelas mengabaikan hakikat bahawa kepercayaan adalah asas kepada keharmonian masyarakat. Kecurigaan biasanya timbul daripada kekurangan kepercayaan, yang sering berkait rapat dengan dendam sejarah, ketidakadilan sosial, dan pengagihan sumber politik dan ekonomi yang tidak adil. Dalam konteks ini, bahasa hanya berfungsi sebagai alat komunikasi yang neutral.
Walaupun terdapat salah tafsiran, bahasa dalam keadaan ini hanyalah isu luaran. Dan walaupun semua orang menggunakan bahasa yang sama, jika kekurangan kepercayaan dan pemahaman, kecurigaan akan tetap ada. Isu utama yang menyebabkan kecurigaan terletak pada sama ada kumpulan-kumpulan etnik boleh membina hubungan sosial berdasarkan kesaksamaan, penghormatan, dan penerimaan. Masalah sosial yang kompleks tidak boleh diselesaikan semata-mata melalui keseragaman bahasa.
Tambahan pula, dalam era digital kini, perbezaan bahasa bukan lagi halangan utama kepada komunikasi. Dengan kemajuan dan penggunaan meluas teknologi terjemahan, terjemahan masa nyata dan komunikasi merentas bahasa menjadi mudah. Sama ada melalui input teks atau terjemahan suara segera, orang ramai boleh dengan mudah mengatasi halangan bahasa untuk berkomunikasi; tanpa risiko bias dalam terjemahan. Dalam konteks ini, penekanan kepada keseragaman bahasa menjadi tidak relevan.
Tuan Ibrahim sudah tentu memahami bahawa asas kepada perpaduan dan keamanan adalah kejujuran. Jika hanya bercakap bahasa yang sama dapat menghapuskan kecurigaan, maka UMNO dan PAS tidak akan berpecah, apatah lagi wujud parti-parti seperti Bersatu, PKR, atau Amanah.
Perpaduan antara kaum mesti dibina atas dialog yang sama rata dan penerimaan antara satu sama lain, bukan melalui retorik kosong atau tindakan yang bercanggah. Jika cara perhubungan sebegitu, walaupun semua bercakap bahasa yang sama, untuk benar-benar menghapuskan kecurigaan, ia hanya akan menjadi angan-angan.
Sebenarnya, saluran komunikasi yang terbuka, di mana kedua-dua pihak benar-benar saling memahami, adalah satu-satunya cara untuk mengelakkan kecurigaan. Sebaliknya, kepelbagaian bahasa boleh menjadi jambatan untuk memperkukuh perpaduan. Kita harus bersikap positif dan melihat kekayaan dan kepelbagaian bahasa sebagai warisan budaya, bukannya ancaman kepada perpaduan sosial.
